زالو به صورت موضعی با مکش از منطقه مورد نظر، مقداری خون را خارج می کند و موارد مختلفی را نیز از طریق ترشحات بزاق خود وارد بدن می کند.
زالو در درمان غانغاریا ( گانگرن )، زخم های پوستی مزمن و دردهای مفصلی کاربرد دارد. امروزه اثر درمانی زالو بر نجات بافت کنده شده (به خصوص در جراحی های رپلانت گوش و انگشت)؛ استئوآرتریت زانو؛ آرتریت واکنشی ( رآکتیو ) به اثبات رسیده است.
زالو هنگام مکیدن خون ، مواد متنوعی ترشح می کند که خواص درمانی دارند. معروف ترین ماده مترشحه از زالو هیرودین است.
خواص مواد ترشح شده در خون توسط زالو :
- خاصیت بی‌حس‌کنندگی : باعث کاهش درد موضعی هنگام نیش زدن می‌شود که عمدتاً به دلیل وجود ماده هیرودین ( Hirudin ) است.
- خاصیت گشادکنندگی عروق : به دلیل وجود ماده هیستامین است.
- خاصیت ضدانعقادی : به دلیل وجود آنزیم هیالورونیداز موجود در بزاق زالو است. این آنزیم خاصیت آنتی بیوتیکی و حل کردن موکوس بسیار قوی دارد به طوری که در درمان گلوکوم هم بسیار موثر است.
- خاصیت آنتی بیوتیکی : این خاصیت اخیراً مورد توجه بسیاری قرار گرفته و بر بیماری‌های ناشی از استاف طلایی و میکروب سل و اسهال خونی و دیفتری موثر است.
- خاصیت ضدالتهابی و ضدلخته‌ای.
